شال زنانه

. نوشته بود:« مگه چند بار به دنیا میایم که هزاران بار میمیریم؟! » کاش اجازه می دادید خودمون انتخاب کنیم شاید انتخاب ما جهنم باشه چون حسابی در این جغرافیایی که به اسارت گرفته شدیم به جبر تمرینش می‌کنیم هر روز. هر روز و هر روز! دیگه از مرور شبکه های خبری وحشت دارم و بیزارم اما خبر ها رهام نمیکنن هر چقدر که پشت بهشون کنم و بدوم سریعتر دنبالم میان. چشمم به هر پست و استوری ای که میفته نامش هست. این اندوه و این وحشت تقاص کدوم گناه بزرگ ماست؟ کاش میدونستیم. امروز صبح توو استوری یکی خوندم حالا چند روز هیجان زده و جو گیر نشید و بعد یادتون بره چی به سرمون اومد؟ یادتون نره وقتی یکیو به زور توو ون می‌کنن مثل هویج نگاهش نکنید! خواستم براش بنویسم هرگز فراموش نمیشه. دستکم برای هر دختری که این بازداشت رو تجربه کرده حتی اگه برای لحظاتی باشه. هنوز دوست من وقتی از پشت سر بهش دست میزنی و صداش میکنی وحشت زده میشه و جیغ میکشه! چون برای چند تار مو و لباسش که قطعا عریان یا حتی نیمه عریان نبوده بد جور باز خواستش کردن! هنوز وقتی از هزار جریب میخوام وارد دروازه شیراز شم و ازش فقط بگذرم تنم می‌لرزه چون هنوز خاطره تلخ اون صبح نحسِ بیست و پنج بهمن یادمه که به جرم پوشیدن یه شال آلبالویی وحشت زده من رو سوار ون کردن، هنوز یادمه انقدر شوکه شده بودم که یه خانوم چادری مسن انقدر به من چسبید و می‌پرسید کجا میبریدش مگه چیکار کرده که مامور ها فکر کردن مادرمه! جرمم پوشوندن موهام با یه شال آلبالویی بود اما حواسم نبود توو یه تاریخ اشتباه سر کردم! کاش قبل از تزریق اون همه وحشت همراهم میومدین و مطمئن می‌شدین برای دیدن دوست پسرم نمیرم!!! کاش دستهام رو می‌دیدین که هیچ خرس و شکلاتی همراهم نیست و خبری از عشق و ابرازش نیست! که این هم در این جغرافیا ممنوعه! هرگز اون زن جوان رو نمی‌بخشم. حق من تا ابد به گردنش خواهد بود برای تحمل وحشتی که سزاوارش نبودم! ____ هشتگ نمی‌زنم چون نمیخوام از احساسات پاک و غم این روزها ذره ای برای پیج بهره ببرم خودتون بهتر میدونید به یاد چه کسی نوشتم ❤️‍🩹