گوشواره زنانه

. اینا عکس‌های واقعی هست از لوس‌آنجلس تو کالیفرنیا. دوشنبه شهره رفت به این شهرِزیبا. مهاجرت کار راحتی نیست. کلی تعلق‌خاطر داری به این کشور و شهر غمگین و خاکستری و ویرانه که روز‌‌به‌روز توش ناامید‌ترو مریض‌ترو بی‌پول‌ترو افسرده‌ترو پیرتر، و در کل داغون‌تر میشی. با رویا تا فرودگاه رفتیم و پاسمونم برداشتیم که بریم داخل تا موقعی که از پاس‌کنترل رد میشه باهم باشیم. افسر زن سه بار ازم پرسید کجا میری؟ سه بار گفتم قطر سه بار پرسید ساعت چند پرواز داری؟ سه بار گفتم ده‌و‌نیم. چنان با قدرت و چنان با نفرت بهم نگاه می‌کرد و سؤال میکرد، که فقط با تعجب نگاش میکردم. دروغ چرا یکم حتا ترس! یکی از گوشواره‌های بزرگ و سفید روتکو رو گوشم کرده بودم، گفت گوشواره‌هات چیه؟ سبکه؟ گفتم آره میخری؟! ( الکی) گفتم پاپیه‌ماشه از عمد گفتم چون میدونستم نمیدونه چیه. گفتم مشکلی داره؟ گفت نه بکن تو شالت نندازش بیرون! احساس می‌کردم هیچ بهونه‌ای نداشت که نذاره من برم، اصلا نمی‌دونست همراه هستم و مسافر نیستم ولی حس میکردم انقدر تو موضع قدرت و خشم و نفرت و بی‌احترامی بود که اگه میتونست نگهم می‌داشت!! با خودم گفتم شهره نگران چی هستی، این‌جا ما خودمون غریبه‌ایم تو کشورمون. تو کشوری که جیپی‌اس کپی‌ش خیابون جوریکی رو میگه جورِیِکی!!