پیراهن بچگانه سبز

امروز مجبور شدم به سربازی شلیک کنم .... که وقتی روی زمین افتاد اسم زنش را صدا میکرد ماريا ... ماريا و بعد جلو چشمان من مرد به گردنش آویزی بود که عکس عروسی خودش و دخترک کم سنی در آن بود حدس زدم ماریاست از خودم بدم آمد. من معمولا پای افراد را نشانه میگیرم سعی میکنم آنها را نکشم فقط زخمی کنم تا دنبال ما نیایند اما وقتی پای این سرباز را نشانه گرفته بودم، ناگهان خم شد و گلوله به سینه اش خورد. حالا ماریای کوچکش چه قدر باید منتظر او بماند چه قدر باید شال و پیراهن گرم ببافد که یک روز مردش از جنگ برگردد. ماريا حتی نمیداند که مردش زیر باران برای آخرین بار فقط اسم او را صدا زد. جنگ بدترین فکر بشر است ... از بچگی فکر میکردم مگر آدمها مجبورند با هم بجنگند و حالا میبینم بله گاهی مجبورند ... چون آنها که دستور جنگ را میدهند زیر باران نیستند. میان گل ولای نیستند و با فکر چشمان سبز ماریا نمی میرند. آنها در خانه های گرمشان نشسته اند سیگار میکشند و دستور میدهند کاش اسلحه ام را به سمت رییسانی میگرفتم که در خانه های گرمشان نشسته اند. بچه هایشان در استخر شنا میکنند و آنها با یک خودنویس گران حکم مرگ هزاران همسر ماریاها را امضا میکنند راحت تر از نوشتن یک سلام.