ست نوزادی

. خشم، به سیاهی قلابی، مرا فرا می‌گیرد. هر روز، هر نازی می‌برد نوزادی را در ساعت هشت صبح و سرخش می‌کند برای صبحانه در تابه‌اش. و مرگ با چشمی بی‌تفاوت می‌نگرد و چرک زیر ناخنش را پاک می‌کند. آدم شر است، با صدای بلند می‌گویم. آدم گُلی ست که نباید بسوزد، با صدای بلند می‌گویم. آدم پرنده‌ای‌ست پر از لجن، با صدای بلند می‌گویم. و مرگ با چشمی بی‌تفاوت می‌نگرد و ماتحتش را می‌خاراند. آدم با پنجه‌های صورتی کوچکش، با انگشتان سحرآمیزش، نه معبد، که متروک است، با صدای بلند می‌گویم. کاش آدم هیچ‌وقت دوباره فنجان چایش را بلند نکند. کاش آدم هیچ‌وقت دوباره کتابی ننویسد. کاش آدم هیچ‌وقت دوباره کفش به پا نکند. کاش آدم هیچ‌وقت دوباره چشم ندوزد، در شبی لطیف در ماه ژوئیه. هیچ‌وقت، هیچ‌وقت، هیچ‌وقت، هیچ‌وقت، هیچ‌وقت. همه‌شان را با صدای بلند می‌گویم. از خدا می‌خواهم که نشنود. #آن_سکستون مترجم: #کامیار_محسنین #جنگ #اعدام #خدا #ماه #آدم #انسان #دین