جردن
نگاهی به بردن جردن
در سال ۱۹۸۴، مایکل جردن (Michael Jordan)، بازیکنی جدید با آینده‌ای درخشان بود که وارد NBA شد. او بازیکنی با استعداد و برجسته بود و در آن زمان از کفش‌های آدیداس استفاده می‌کرد. در آن زمان، نایک ریسک قراردادی با این بازیکن خوشنام را پذیرفت و با وی یک قرارداد منحصر به فرد بست تا خط تولید کفش با نام "جردن" را راه‌اندازی کند. در اوایل سال ۱۹۸۴، کفش "Air Jordan" به طور انحصاری برای مایکل جردن تولید شد و در همان سال به طور عمومی در دسترس قرار گرفت. این کفش‌ها با استفاده از رنگ‌های قرمز و مشکی تولید شده بودند و به دلیل اینکه در آن زمان استفاده از کفش‌های بسکتبال سفید در لیگ اجباری بود، استفاده از آن ممنوع شد. این اقدام لیگ NBA باعث شد که خرید و استفاده از ایر جردن به تیتر اخبار روزها تبدیل شود. با این حال، نایک توانست از این فرصت استفاده کند و کفش Air Jordan خود را تبلیغ کند. در طی مدت کوتاهی پس از عرضه، ۵۰ هزار جفت اولیه از این کفش‌ها به فروش رفت. این استراتژی واکنشی سریع نایک به تحریم‌های NBA، یکی از بزرگترین کودتاهای بازاریابی است که باعث شد بیش از ۱۵۰ میلیون دلار فروش به همراه داشته باشد.
تاریخچه برند جردن
تاریخچهٔ کتونی نایک ایر جردن (Nike Air Jordan) برمی‌گردد به قبل از سال ۱۹۸۴، زمانی که هنوز کتونی نایک ایر جردن وارد بازار کفش‌های بسکتبال نشده بود. در آن زمان، کفش‌های ورزشی بسکتبال تنوع کمی داشتند و بیشتر به رنگ سفید بودند. با ورود شرکت نایک به صنعت کفش‌ها در سال ۱۹۶۴، صنعت کفش‌های ورزشی بسکتبال تغییراتی را تجربه کرد. در سال ۱۹۷۲، نایک کفشی با فناوری جدید به نام "Nike Blazer" معرفی کرد که به عنوان مدل اولیه‌ای برای نسل‌های بعدی کفش‌های بسکتبال شناخته می‌شود. نایک برای توسعه فناوری کفش‌ها سرمایه‌گذاری زیادی انجام داد و از جرج گروین، معروف به "Iceman" که یک بازیکن برجستهٔ بسکتبال لیگ NBA بود، برای تبلیغ کفش خود استفاده کرد. هر بازی که Iceman شرکت می‌کرد، دوربین‌ها فقط روی او و کفش‌هایش تمرکز داشتند. این بازی‌ها به عنوان تبلیغی برای کفش Nike Blazer محسوب می‌شدند.
